dag 27 5 mei eindelijk eens een nacht niet alleen

Dag 27 donderdag 5 mei
Van Mirjaveh naar Dalbandin 320 km
Eindelijk eens een nacht niet alleen
Omdat ik van plan was naar Qaetta te rijden, 700 km verder, ben ik om 6.00 opgestaan, na heel slecht geslapen te hebben, en reed ik samen met mijn escort d.w.z twee man op een brommer om 7.00 uur weg bij het hotel waar ik geslapen had, richting grens Pakistan. Bij De grens aangekomen om 8.00 uur nam ik afscheid van die mannen, dat waren trouwens dezelfde die mij gisteren van straat geplukt hadden. Bij de grens aangekomen weet je niet wat je ziet, rijen met wachten mannen voor een paar loketten,staand, zittend en liggend. Je moet je voorstellen allemaal kleine oude gebouwtjes in een stoffige woestijn, Ik mocht wel voor dus, stempeltje hier, een formuliertje daar, een politie verklaring hier, een politie verklaring daar, dan nog even drie gebouwtjes aflopen voor ik het goede gebouwtje had voor het carnet de passage af te stempelen, op het laatst zat ik onder een afdak op een tuinstoel nog wat formulieren in te vullen. Dit alles bij temperatuur van 30 graden. Naar ze lieten mij niet gaan en er moest een begeleider mee en wel achter op de motor. Nou had ik daar wel meer van gehoord, dus ik had mijn voorzorgen genomen en mijn bagage lekker opgeklopt d.w.z. zo hoog mogelijk vast gebonden, zodanig dat als er dan nog iemand op mijn spullen moest meerijden, zijn knieën dan op mijn schouderhoogte zouden zitten. Ik zei dat is geen probleem zou zijn, er werd iemand aangewezen en op weg naar mijn motor vroeg hij hoe hard ik reed, mijn antwoord was natuurlijk zo hard mogelijk en altijd ver over de honderd, aangekomen bij de motor die op de standaard stond, vroeg ik mijn begeleider plaats te nemen op spullen, en nam zelf ook plaats. Maar omdat hij zo hoog zat, zaten zijn voeten ook ongeveer een halve meter van de voetsteunen af, en kon hij zich alleen vast houden aan de bovenkant van mijn helm, het was eigenlijk kameelhoogte , hij zag dat niet zitten, ook niet toen ik hem beloofde ik met hem achterop niet harder dan honderd zou rijden, zelfs toen zag hij het niet zitten, en dat was nou net mijn bedoeling. Hij naar zijn baas, ik mee, die twee aan het bakkeleien in het Pakistaans natuurlijk , ik verstond er geen letter van, maar ik denk dat mijn aanstaande bijrijder een verhaal deed over zijn vrouw en kinderen , woonlasten, enzo, maar ik denk dat hij het vooral over zijn toekomst had, en dat, wanneer hij toch perse mee moest, op mijn Duitse kameel, hij na de rit, wanneer hij deze missie ongeschonden zou overleven, na terugkomst op het werk, na in behandeling te zijn geweest bij een psychiater, voor de opgelopen trauma’s en allerlei andere psychische ellende, zijn baas, na deze behandelingen , er toch rekening mee moest houden dat er daarna misschien toch spraken zou zijn van een verstoorde arbeidsrelatie. En zijn baas brieven van zijn advocaat kon verwachten. Ik hield me van de domme, waar ik altijd weinig moeite mee heb, want ik was wel ter willen, alleen mijn aanstaande ex bijrijder niet, die wilde niet meerijden die lag dwars. Baas kwaad natuurlijk, er was geen wagen beschikbaar, enz. , enz. , of ik even een papier wilde teken dat ik op eigen risico alleen zou rijden, jullie grijpen wel dat ik dat niet begreep, al zou hij dat in vlekkeloos Nederlands gezegd hebben, dan had ik dat nog niet begrepen. Maar goed na een half uurtje wachten was er dan toch een auto beschikbaar en ik daar achteraan, het was toen wel ondertussen half twaalf. Eerst reed de chauffeur heel hard maar toen hij begreep dat hij me toch niet kwijt kon rijden, begon hij 40 km te rijden en hij duiden mij dat ik voor moest rijden dat heeft even geduurd, ik reed 60 km maar na een paar kilometer zag ik hem niet meer , ik terug bij de auto aan gekomen vertelde hij me dat hij terugreed. Om nu nog een keer terug te rijden naar de baas van mijn ex bijrijder zag ik niet zitten dus ik moest alleen verder. Ik heb ongeveer 200 km door een gloeiende woestijn gereden, veel wind, en die had een temperatuur van 39 graatjes niet echt lekker. Tijdens de rit ongeveer 5 politie posten genomen, d.w.z. formulieren inlaten vullen en uitleggen waarom ik geen escort had, die agenten weer bellen, maar ik mocht iedere keer toch doorrijden, tot de laatste post probleem: waar ging ik naar toe? Ouetta , geen spraken van, veel te gevaarlijk, ik mocht geen meter verder meer, en er werd een escort voor mij geregeld, even wachten , na 1 uur kwam een auto met 4 militairen erin, die zouden mij naar Dalbandin brengen , naar een bewaakt hotel, daar moest ik dan slapen en de volgende dag met escort naar Quetta. Na 120 km bij het hotel ( kosten 300 rupies = 3,5 dollar) aangekomen stond de manager en 2 politie agenten op mij te wachten en die brachten mij naar de kamer, waar ze zelf ook op een stoel gingen zitten want die zouden ook in die kamer blijven die nacht. Ik ben wat gaan eten en heb toen ene Ali ontmoet, aardige vent, werkte voor een Canadees bedrijf , sprak goed Engels en ik heb daar gezellig mee zitten kletsen die avond. Later op de avond kwamen nog 4 agenten er bij en die zouden ook in het hotel de wacht houden. Dus die nacht heb ik met twee gewapende politie agenten op mijn kamer geslapen, ik wel alleen in mijn bed natuurlijk, ze zullen wel niet veel slapen vannacht door mijn gesnurk zal ik ze wel wakker houden,trusten.