dag 23 1 mei Iraniers ik krijg er genoeg van.

Dag 23, 1 mei Iraniers ik krijgt er genoeg van.
Esfahan - Sigraz 465 km
Vanmorgen om 7.30 opgestaan gewassen, gepakt, ontbeten, afscheid genomen van hotelpersoneel met namen : Ali en Achmeth twee adad gasten die het vuur uit hun sloffen gelopen hebben voor mij, ze noemde me bliep, ze spraken geen woord engels maar met handen en voeten eigenlijk met heel der lijf maakte ze me wel duidelijk wat ze bedoelde, ik noemde ze snabbel en sabbel. Ik reed om 9.30 weg uit Esfahan het drukke verkeer in. Het verkeer daar is heel simpel: de gouden regel geld hier: er kan maar een ding op dezelfde plaats staan m.a.w. waar ik sta kan jij niet staan en anders om, dus probeer zo snel op die plaats te komen. Dat heeft dus bijna een uur geduurd om uit die stad te komen. Wat zijn ze bang van mijn koffers, de lafbekken. Snelweg op, mooi weer, mooie weg, mooie omgeving maar saai. Een paar keer op de seconderen weg te gereden, de weg was ruig en soms slecht en het schoot niet op dus weer maar naar de grote weg op. Aan beide kanten van de weg waren ronde hopen met zand met daarin militairen met afweer geschut dat had ik wel gezien maar geen aandacht aan geschonken. Ineens word ik ingehaald door een jeep met gewapende mannen erin die mij tot stoppen maande. Dus ik stop. Een man komt uit de jeep en die wil de camera van mijn motor af wil schroeven. Ik tik hem letterlijk op de vingers, en vraag of hij engels spreekt dat deed hij niet, no englisch no camera , eerst iemand erbij die engels spreekt, want als ik niet eens aan een vrouw een hand mag geven, in dit stomme land, dan moet hij zeker met zijn tengels van mijn motor afblijven. Er werd gebeld even later komt er weer een jeep met ja, weer 4 met gewapende mannen. iedereen begon zich er ook mee te bemoeien, nou werd het dus echt gezellig. Ik heb de camera eraf gehaald en aan de engels sprekende veel strepen militair mijn opnamens laten zien, er was geen afweer geschut op te zien, dus ik mocht vertrekken. Wat een koude drukte en dat bij 26 graden. Op ongeveer 150 km voor Shiraz begon het stevig te waaien en de lucht werd bruin, zandstorm, niet echt lekker de wind kwam van rechts dus ik reed op de motor in een hoek van ± 25 graden niet echt leuk, zeker niet als je soms ook vrachtwagen passeert of door vrachtwagens gepasseerd word, steeds krijg je die opdonders van de wind bovendien stonden waar normaal de vangrail staat, ijzeren palen met 4 rijen staalkabel niet echt een leuk vooruitzicht al je komt te vallen. Maar alles is goed verlopen. Die weg waarop ik reed loop voor het allergrootste gedeelte door de woestijn, nou had ik het geluk dat tijdens die zandstorm een paar keer begon te regenen, geluk? ja geluk, want dat gaf wel zo´n geweldige lekkere geur, ik heb nog nooit zo´n lekkere geur geroken. In Shiraz aangekomen wat een grote stad is, was ik de weg aan het zoeken naar het centrum, Stop er een Peugeot komt een iraans Jerommeke ( je weet wel van vroeger die plaatjesboeken van suske en wiske ) Die vraagt wat ik zoek, antwoord; centrum en hotel, hij zou wel even voorrijden. Hij brengt me naar een hotel, blijft wachten tot ik me opgefrist heb, hij staat te wachten bij de receptie met thee, daarna even een vriend ophalen die beter Engels spreekt, om vervolgens mij te trakteren op een ijsje. Dit alles speelt zich af in een tijdsbestek van 1,5 uur. Daarna zijn we met z’n drieën allerlei bezienswaardigheden gaan bekijken, nadeel was wel dat de man heel graag fotografeerde, dus ik ben als een soort homo weg gezet bij allerlei bloemenpartijen en in de meest vreselijk standjes gefotografeerd met mijn eigen fototoestel, jakkes. Om 8 uur werd ik weer netjes afgeleverd bij mijn hotel en hij gaf me zijn telefoonnummer voor in geval ik hem nog nodig mocht hebben. Iraniers ik ga er steeds meer van houden : `n vent kussen mag( ik zal het niet doen, ben maar gerust) maar als je een vrouw een hand geeft, krijg je van dezelfde vent de je net gekust hebt een opsodemieter, jaloers misschien?