dag 48 Ik ben er wel mooi geweest

Dag 48 donderdag 27 mei
Van Lucknow naar Nepalgani
Ik ben er wel mooi geweest.
Vanmorgen om 6.00 wakker, gepakt, ontbeten, en om 7.30 op de brommer, en gaan. De laatste km op indiaanse bodem, voor ik de stad uitwas duurde nog al een tijdje omdat het een drukte was van jewelste. De weg aan mensen vragen viel ook niet mee, maar dat zal wel aan mijn klemtonen gelegen hebben, hoe ik mijn best ook met het de plaats uit te preken, of de plaats geschreven te laten zien niets hielp. Steeds kreeg ik een verbaasde blik van onbegrip, de meesten wisten niet eens de plaats op de kaart te vinden waar ze zelf woonden. Na lang rijden eindelijk een bord gevonden wat ik kon lezen en wat een beetje aan gaf ik welke richting ik op reed, dus dan maar op goed geluk. Het was ondertussen ook weer 40 graatjes plus geworden dus mijn jas hing als een nette lap over mijn schouders, mijn helm had ik weer achterop mijn motor gebonden want met deze temperaturen schuurt die met dat zand en stof, de vellen van je kop. Op de weg was een drukke bedrijvigheid gaande wat het had s´nachts flink geregend en gestormd dus iedereen was druk in de weer de takken van de weg op te ruimen. Dus dat was buiten toeterende vrachtwagens, ossenkarren, tractoren ook nog takken ontwijken. Om 2.30 bij de grens aangekomen had ik de indruk dat ze aan de Indische kant dit werk voor de eerste keer deden , er was er zelfs een ´licht´ die ging zelfs woordelijk mijn carnet overzitten schrijven. Dit heeft dus meer dan 2 uur geduurd. Bij de Nepalese kant was het veel sneller gebeurt, er liep een manneke mee, en die loodste me overal naar toe en doorheen. Ik kwam in een heel andere wereld terecht, geen toeterende vrachtwagens of brommers, rust bijna iedereen op de fiets. Lachende vrouwen, en spelende kinderen. Tijd voor een Colaatje, gestopt, en in plaats dat ze met 80 man hinderlijk rond mijn brommer stonden, stonden er 30 man rond mij om hoe kijken hoe ik mijn colaatje dronk, die brommer zagen ze niet staan. Daarna nog een km of 5 gereden waarna ik in Nepalanie aankwam, een hotelletje gezocht, aardige behulpzame mensen, daar een koud biertje gekocht, want ik had wat te vieren, op Nepal, proost. De mensen van het hotel vertelde dat ze nog een andere Nederlandse gast hadden en die zou wat later komen. Rond 11.00 kwam die nader Nederlander. Lucca heten hij , 22 jaar oud , studeerde, kwam uit Limburg, liep stage bij een bank en maakte een proefschrift over microcredit. Een hele gezellige avond gehad, en eindelijk na lange tijd weer Nederlands gesproken.